8 jaar #teamawesome

Vertelde iemand jou al dat het vandaag Werelddierendag is? Nee? ’t Is vandaag Werelddierendag. En heb je mij vandaag al zien huppelen? En weet je ook waarom? Mijn heerlijke lief en ik zijn vandaag precies 8 jaar samen. 8 jaar al. ’t Lijkt een eeuwigheid, maar tegelijkertijd kan ik me nog precies herinneren hoe het allemaal begon.

Hoe liefdevol hij met zijn kinderen omging toen hij ze naar de kampplaats waar ik kampverantwoordelijke was, kwam brengen. Hoe hij telkens even bleef staan om ze bezig te zien. Hoe hij telkens met mij babbelde aan het tafelke terwijl ik de inschrijvingen noteerde. Hoe hij was.

En ik? Ik verdronk in zijn ogen. Ik vertelde een andere monitor dat ik “met die papa wel eens een avondje op café wou zitten”. Ik zei haar zelfs dat “hij wel de vader van mijn kinderen mocht zijn”. Het waren geen vlinders in mijn buik, ’t was verdorie een ganse zoo die waanzinnig wild tekeer ging.

Het vervolg? Had nogal wat voeten in de aarde. Op het einde van de laatste kampdag – waarbij ik al een ganse dag aan niets anders dan “Ohneeee, ik ga ‘m nu noooooit meer zien, blehbleh” dacht – trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik of hij “geen groten dorst had”. Die avond niet, maar wat later wel. Dacht ik. Want hij zegde op het laatste moment af. Diep teleurgesteld was ik. En ontroostbaar. En ook boos. Wat dacht hij wel?? Ik nam me voor om niet meer aan ‘m te denken. Gemakkelijk gezegd eh, dat weet ik ook wel. Net toen hij een beetje uit mijn systeem begon te raken, kreeg ik een berichtje. Of ik geen groten dorst had? Lap, daar had je die ganse zoo weer.

De dag dat we zouden afspreken, was er weer één van roet en eten. Of beter: van nagels en voeten. Waardoor ik eventjes in een ziekenhuis belandde en daarna toch nog in de Stanish (waar is den tijd, jong, waar is den tijd!?) terechtkwam. Waarop we aan een tafeltje gingen zitten en niet meer stopten met praten. Waar Bleye ‘m met een kwinkslag waarschuwde voor wie tegenover ‘m zat. De snoodaard.

Daarna ging het nogal snel. Ik zegde het huis in Vinkt op om bij ‘m in te trekken. En om er nooit meer weg te gaan. En zie: 8 jaar later zit ik hier nog.

Zeggen dat alles rozegeur en maneschijn is, is gelogen. Natuurlijk hebben we meningsverschillen en natuurlijk zijn er dagen waarop het minder gaat. We hebben zelfs overwogen om uit elkaar te gaan. Om daarna tot het besef te komen dat we elkaar eigenlijk wel graag zien. Om tot het besef te komen dat we het goed hebben samen. Dus doen we voort. Op naar 9 jaar #teamawesome.

Mijn lieve lief is er niet één van op de foto gaan en van die dingen. En al zeker niet één van in de belangstelling staan. Maar kijk, hier is hij. Nee, beter nog: hier zijn wij.

Tags: liefde, relatie