random; over het grote sollicitatie-avontuur
Wie mij zo’n beetje volgt op insta en facebook, wist al wel dat ik vorige week vrijdag uitgenodigd was voor een eerste selectieronde voor een job als gezinsondersteuner bij Kind & Gezin. Ik werd er om halftien verwacht, maar in de mail stond ook dat ik er beter een kwartier op voorhand aanwezig zou zijn. Kwart over negen dus.
Bon, ik bracht Arthur naar school en keek nog even of mijn haar wel in de plooi lag. De stressjes waren toch al een beetje aanwezig, zo in de vorm van een knoop in mijn maag en lichtelijk klamme handjes. Koffie dus. Nog eentje. Op’t gemak. Om dan de autosleutel en mijn sjakos te verzamelen zodat ik kon vertrekken. Hmmmm, dien autosleutel? Niet aan het haakje, niet op de microgolfoven en ook niet in de schoenen die onder het haakje staan. Fuck! Ik naar beneden, want als hij niet op voorgaande plaatsen lag, dan moest hij wel op de kast liggen. Lap, ook niets. Op de trap dan? Nope. Tussen de traptreden gevallen? Nee. Neeeeee!? Dat! Kan! Toch! Niet?! Nu toch niet?? Rustig, Annick, rustig. Terug naar boven, want ik heb er vast en zeker wel over gekeken. Banink. Ok, chill. Snel even bellen naar dat lief van mij om te vragen of hij de sleutel ergens anders gelegd had. Ahja, want hij had ‘m donderdag als laatste gebruikt. Je zal het nooit anders zien eh, zijn telefoon was plat. Sjiekeplat, waardoor ik ‘m helemaal niet kon bereiken. Aaaaaaaargghh!
Plan B dan maar. Bibi richting bushalte om daar “enkel belbus” te zien staan. OMGWTF? Enkel belbus? Da mèèn je toch nie? Aangezien onze buren nog sliepen en ik die niet wakker wou maken, was dat geen optie. Mijn hakken, mijn sjakos en ik crossten dan maar dan de andere kant van het dorp (Kortrijksesteenweg) in de hoop dat er daar snelsnel een bus zou passeren zodat ik nog op tijd aan het station – en bijhorend gebouw waar ik moest zijn – zou raken. Jahaaaa, een bus! Godzijdank! Precies om kwart over negen kwam ik aan bij het onthaal, waar mij gevraagd werd om mijn naam, uur van aankomst en mijn handtekening te noteren zodat ik doorverwezen kon worden naar the place to be. Hup, die lift in, nog eens nakijken of mijn haar wel in de plooi ligt en hoe het zat met mijn roodaangelopen gezicht. Oef, dat viel mee. Lopen da kik gedaan heb, jong!
Eenmaal in de wachtzaal bleek dat er nog één sollicitante voor mij was, waardoor ik ruim de tijd had om tot rust te komen en een boekje te lezen. Ik kreeg er zelfs een kopje koffie aangeboden.
Rond kwart over tien was het mijn beurt. Hallo, klamme handjes! Over het gesprek zelf kan ik kort zijn: ik had er een goed gevoel bij en heb kunnen zeggen wat ik in mijn hoofd had. De mensen tegenover mij stelden mijn onmiddellijk op mijn gemak zodat het gesprek eigenlijk bijna “fijn” te noemen was.
Het resultaat? Ken ik binnen dit en een week. Ik hoop zooooo hard dat ik naar die tweede ronde mag. Fingers crossed dus! En brandt alvast al maar wat kaarsjes!
Ah, en waar die sleutel dan was, vraag je je af? In de broekzak van mijn lief, ahja.
Welke ervaringen hebben jullie met solliciteren?
16 Comments
Jawadde! U drie kwartier laten wachten! Ik zou er het sch*t van krijgen! Ik duim op een goed verloop van de rest.
Neen, een autosleutelverhaal bij het solliciteren heb ik niet. Wel een ander.
We gingen vorige zomer naar Pairi Daiza. De grote luxebuggy lag in de bedrijfswagen van Het Ventje, de kleine plooibuggy stond binnen. Wij aan het zoeken naar de autosleutel van de auto van Het Ventje. Nergens te vinden… Wij dus met vier in mijn kleine auto en die kleine plooibuggy naar Pairi Daiza.
’s Avonds terug thuisgekomen eens gekeken in de onderbroekenschuif van Het Ventje en daar lag de autosleutel! Hij had ze op de kast gelegd bij het omkleden en die is per ongeluk in de bovenste schuif verzeild geraakt…
Wat heerlijk beschreven, ik voelde helemaal met je mee!
Spannend, ik ga duimen voor een goede uitslag!!
Liiiiieef! Je wordt op de hoogte gehouden. :)
Oh God! Ik was zenuwachtig terwijl ik het las! Is typisch als je zoiets tegenkomt op zo’n moment, stomme Murphy. Heel benieuwd naar het resultaat, hopelijk mag je door. Trouwens mooie pump op de foto! ;-)
Ik heb twee van die pumps. :)
allee zeg!!! ik duim mee!
‘k Ben ier al een week kaarskes aan het branden. En ik zeg ook iedere dag in de spiegel dat die job voor mij is. ’t Kan maar helpen. :)
Gelukkig was je niet te laat. Was spannend om te lezen.
Haha neeeee! Zo’n dingen gebeuren alleen op belangrijke momenten he!! Hihi :-) veel succes, op naar ronde twee!
Spannend zeg! Maar goed dat je een tevreden gevoel hebt over het gesprek. Ik duim voor je.
Dankjeeee!
Ik miste ooit bijna de sollicitatie van mijn huidige job omdat mijn broer-die-toen-in-mijn-woning-woonde-kort-na-onze-verhuis-naar-de-hoeve-dat-je-nu-nog-niet-zag de post niet had doorgestuurd… Ik had gelukkig ietwat voorkennis waardoor ik kon bellen en vragen hoe het kwam dat ik nog niets hoorde en ik zo toch kon deelnemen aan het mondeling… en die broer kreeg serieus onder zijn voeten ;-) en ik had uiteindelijk de job en werk er nog :-)
… en trouwens ik wens je ongelooflijk veel succes, hou ons op de hoogte hé!
Wij duimen ook volop mee!
Amai, ik voelde mij al zenuwachtig worden in jouw plaats. Succes!
Ik ben eens te laat gearriveerd op een sollicitatietest (al die kopjes die dan naar boven kijken). We moesten de test invullen met een zwarte stylo, en natuurlijk gaf mijn zwarte stylo het tussendoor op. Net als de reserve blauwe stylo die ik mee had.
Fijn dat je een reactie nalaat! Die Murphy toch! Hoe is je sollicitatie afgelopen?